برو مرد بیدار اگر نیست کس
که دل با تو دارد همان یک نفس
همه روزگارت به تلخی گذشت
شکر چند جویی در این تلخدشت؟
تو گل جویی ای مرد و ره پر خس است
شکر خواه را حرف تلخی بس است.