با اجازه

با اجازه تو!

جای خالی ات را به انتشار بوی شاخه گلی هدیه کرده ام

بدون تو اینجا قلبم ته مانده آرزوهایش را بدرقه می کند

و نا امیدانه نفسهای گرمت را به روی

کاغذ مقابلش حک می کند و بعد؛

به اجاق خاموش خاطرات پرتاب می کند

از تو چه پنهان دوباره بغض کرده ام؛

باید وضو بگیرم؛

از بس اذان چشمهای تو را نشنیده ام

تمام نمازهای نگاهم قضا شده است

حس غریبی دارم

 مثل همه روزهای بارانی در دلم غوغاست؛

 کاش می دانستم چرا اینهمه باران را دوست دارم ؛

حتی حالا که برایم یاد آور یک حادثه شوم است!

 صدای باران به وجدم می آورد؛

 از همیشه عاشقترم ؛

بوی خاک باران خورده که می آید

 عطر سحرانگیز آغوشی برایم تداعی می شود

 که از گهواره کودکی ها هم امن تر بود

 ولرزش عاشقانه دستانی را به یاد می آورم

که هنرمندانه با همان ظرافتی که بر ساز می نشست

 ترسها وتردید ها را از دلم می زدود و غرق تمنایم می کرد!

می دانی مهربان ؛

می دانی چند روز بارانی آمده ورفته ومن به دوریت دچارم ؟

می دانی دستهایم را چند بار غسل تعمید داده ام

 در سیل داغ اشکها تا لایق پاکی دستهایت شوند

ولی هنوز توبه شان را نپذیرفته ای وباز نگشته ای

 به التماس درد مندانه ام ؟

می دانی چه حالی دارم بی تو ؟

می دانی چه ناگزیرم اینجا؟

می دانی جسمی که آنهمه مدارایش میکردی

وزیباییش را می ستودی چه بر سرش آمده

 وتو حتی نیستی که ببینی ؟

چشمهایی که طاقت دیدن باریدنشان را نداشتی

 تا صبح مثل ابر بهاری باریدند 

و کبوتر دلم بهانه لحظه دیدار تو را می گرفت...

 تا صبح تمام لحظه ها رو شماردم

که مبادا سکوت شب قدرت فریاد رو از من بگیرد

اما خدا می داند که چقدر دلم می خواست در کنار من بودی

دستهایم رامیگرفتی و از چشمهایم حرف دلم را میخواندی ...

 برای پیدا کردنت در غبار بی امان زمان جستجو کردم

 و برای بدست آوردنت ایستادگی را آموختم

خود می دانی که هرگز به قصه شاه پریان اعتقاد نداشتم

وهرگز روزی را انتظار نمی کشم که او

 مرا با اسب سفید خویش نجات دهد

 وهمینطور خود را دلداده ای خسته از عشق نیز نمی دانم

بیا پای در ره نهیم...

پاهایت را با کفشهایی که فرسودگی ازآنان بدور باشند

 خواهم پوشاند و دلم می خواهد راهیشان کنم

تا راه رفته را به انتها برسانند ٫

 راهی را که خود نیز بدون مخالفت و بدون تجربه آغاز کردم

 و همچنان ادامه می دهم بگو شهر عاشقان کجاست ؟

 خانه خویش ؟ جایی که عشق ها جاودانه می باشند؟ 

ا ز ساکنانش برایم سخن بگو ...

 اما می ترسم اگر به زبان بیاوری :

" شهرعاشقان و جود ندارد"

بگو خود نیز کیستم ؟

عاشقی چشم دوخته به آینده؟

اما می دانم تا جایی که جان در بدن دارم شوم پناهگاه تو

تو را من حس می کنم ٫ می گویم ٫ می خوانم ٫ و دوست می دارم

  انتهای این جاده های طولانی و پر پیچ و خم را من نیز نمی دانم

اما خواستارهمراهیه همسفری همچون تو میباشم...    

آیا میدانید

اینپست برای اطلاع دقیق دوست عزیزم صاحب امتیاز وبلاگ کمی با من مدارا کنه!؟...

آیا میدانید همکاری مار با شیطان باعث فریب حضرت آدم (ع) شد؟

شیطان که رانده ی در گاه حق گردید از بهشت او را دور نمودند وچون تا نزدیکی های درب بهشت می آمد که داخل بهشت شود ملائکه او را دور می کردند وبهنزد هر یک از حیوانات بهشت که می رفت تا او را مخفیانه وارد بهشت گردانند قبول نمی کردند.تا اینکه به نزد مار آمد که در خارج بهشت گردش می کرد وبه اندازه ی شتر بزرگی بود و دارای چهار دست و پا بود  واز زیبا ترین حیوانات بهشت بود شیطان به او گفت مرا در دهان خود مخفی گردان که ملائکه مرا نبینند و مرا به حضرت آدم برسان که شوق ملا قات آنها مرا بیتاب کرده و من ضامن می شوم که از اولاد او به تو صدمه وارد نیاید ودر پناه من از شر آنها درا مان باشی.ما قبول کرد و شیطان را در دهان خود مخفی و وارد بهشت کرد  واز این سبب خداوند به مار غضب کرد ودست و پای او را گرفت که تا ابد به سینه راه برود وپر یا پشم هر چه در بدن او بود ریخت و عریان گردیدودر اثر آنکه شیطان در دهن آن جای گرفت زهر در بین دندان های او پیدا شد وچون مار شیطان را در مقابل حضرت آدم و حوا آوردشیطان از دهان مار صدا زد ودر تفسیر امام حسن عسگری (ع) نقل شده که اول شیطان از دهن مار حوا را گول زد وبه او گفت اگر تو پیش از آدم از این درخت بخوری بر آدم مسلّط خواهی گردید واو مطیع تو خواهد شد پس اوّل مرتبه حوا از آن درخت خورد ودر او اثری پیدا نشد پس نزد حضرت آدم دوید و.قضیّه را برای او نقل کرد تا اینکه او هم مغرور شد وخورد و شیطان که از دهان مار با آنها سخن می گفت حضرت آدم خیال می کرد که ماربا آنها سخمن می گوید و شیطان از برای حضرت آدم وحوا قسم خورد که من خیر خواه شما هستم وقصد خیانت بر شما را ندارم وبه آدم گفت اگر از این درخت بخوری عمر جاوید پیدا خواهی کرد و آدم باور نمی کرد که کسی جرأت نماید قسم دروغ به خدا بخورد وباعث گول خوردن آنها بشود.

اعتراف

اعتراف

آدم گفت: تقصیر من نبود . خودت خواستی. میتوانستی همانجا شکایت کنی که.... میتوانستی بار گناه به دوش نکشی.میتوانستی سکوت نکنی . تقصیر خودت بود. خودت خواستی همسفرم شوی والا من .... اما...اما چقدر خوب شد که همراهم آمدی . آخر بدون تو..... اما باز هم میگویم این تقصیر من نبود. خودت خواستی. مگرغیر از این بود که میتوانستی به درگاه خدا شکایت کنی. که تو نبودی...... که من بودم   .من...... آآآآآآه... من بودم با طعم میوه ای که سالهاست زیر زبانم مانده . اما چقدر خوب شد که نگفتی . . حوا؟؟ . . . . حوا رفته بود.

ازدواج موقت

{ به نام خدا }
ازدواج موقت قانونی، یکی از راه‌‏های کاهش معضل زنان خیابانی است
بحث زنان خیابانی همیشه در حد حرف باقی مانده است
معاون اجتماعی سازمان بهزیستی,در تاریخ تاریخ :02/11/1384 اعلام کرد: ازدواج موقت به صورت قانونی و چارچوب‌‏بندی شده، یکی از راه‌‏های کاهش معضل زنان خیابانی است.
روسپی‌‏گری، منحصر به زمان و مکان خاصی نیست و این بحث ادامه‌‏دار خواهد بود.
وی افزود: بحث زنان خیابانی گاه آشکار است و گاه ناپیدا و با توجه به فرهنگ جوامع فرق دارد و همین موضوع منجر به نگاه‌‏های متفاوت مسوولان کشورها به بحث روسپی‌‏گری می‌‏شود.
به گفته خباز, کشورهای غربی به بحث روسپی‌‏گری نگاه راحت‌‏تری دارند ؛ اما در اسلام به این معضل توجه ویژه‌‏ای شده و نگاه عمیق‌‏تر به آن می‌‏شود.
وی تصریح کرد: در 27 ساله پس از انقلاب، هر گاه یکی از مسوولان در زمینه معضل زنان خیابانی حرفی زده با حساسیت‌‏های غیرمنطقی زنان و جوسازی گروه‌‏های سیاسی و برخی افراد ناآگاه روبه‌‏رو شده است.
وی یادآور شد: به دلیل برخورد مغرضانه برخی افراد, مطرح شدن بحث زنان خیابانی همیشه در حد حرف باقی‌‏مانده و عملیاتی شدن برنامه‌‏ها، روی زمین مانده است.
معاون اجتماعی سازمان بهزیستی, با اشاره به آگاهی مسوولان، گفت: بزرگان و مسوولان کشور با توجه به اخبار محرمانه‌‏ای که دریافت می‌‏کنند، اطلاعات کافی در زمینه معضل زنان خیابانی دارند و در جریان عمق فاجعه قرار دارند.
وی خاطرنشان کرد: هرگاه مباحثی برای برطرف کردن این معضل مطرح شده از سوی برخی افراد ناآگاه و مغرض، مساله منتفی و بلافاصله اقدام به پاک کردن صورت مسئله شده است.
به گفته خباز, پاک کردن صورت مسئله معضل زنان خیابانی، مانند این است که بیماری سرطان یک فرد را کتمان کنیم و به پنهان کردن آن بپردازیم تا این بیماری رشد کرده و باعث مرگ وی شود.
وی افزود: چند باری هم که بحث زنان خیابانی در رسانه‌‏ها مطرح شد, افرادی که مطرح‌‏کننده بحث بوده‌‏اند, آن‌‏قدر مورد هجمه قرار گرفته‌‏اند که عقب نشسته و سکوت را برگزیدند.
خباز معتقد است: اول باید مشخص شود که مسوولان وجود معضل زنان خیابانی در جامعه را می‌‏پذیرند یا نه و سپس به فکر راه‌‏حلی برای آن باشیم.
وی تصریح کرد: در صورتی‌‏که مسوولان وجود معضل مذکور را تایید کنند، دو راه‌‏حل برای این مشکل وجود دارد, یکی این‌‏که از مدل اروپایی‌‏ها استفاده کنیم که این شیوه به دلیل تفاوت فرهنگ و نگاه به این پدیده در دو فرهنگ اسلام و غرب، امکان‌پذیر نیست.
معاون اجتماعی سازمان بهزیستی, یادآور شد: بهترین شیوه برخورد با این معضل مدل اسلامی آن است که این مدل نیز شامل چهار مرحله سامان‌‏دهی و تسهیل امر ازدواج, قانونمند شدن ازدواج موقت،‌‏ رفع مشکل اقتصادی زنانی که به دلیل نیاز مالی اقدام خودفروشی می‌‏کنند و نیز برخورد قانونی و پلیسی با افراد فاسد و مغرض در این زمینه می‌‏شود.
وی، با اشاره به ضرورت ساماندهی ازدواج, گفت: مسوولان باید مسیر ازدواج جوانان را تسهیل کنند تا بتوانیم از این طریق ازدواج جوانان را سامان‌‏مند کنیم.
خباز خاطرنشان کرد: ازدواج موقت دومین مرحله برطرف کردن معضل زنان خیابانی است ؛ اما تاکنون کسی جرات نکرده طرح مساله کند , در حالی‌‏که این کار سنت پسندیده رسول خدا است.
به اعتقاد وی, اسلام اجازه ازدواج موقت داده ؛ اما نه به روش امروزی ؛ بلکه با روش کاملاً قانونمند و چارچوب‌‏دار به گونه‌‏ای که اصل موضوع به تصویب مجلس رسیده و تمامی شرایط آن ذکر شود.
خباز افزود: در این قانون باید حقوق زنان و تکلیف فرزندان احتمالی و ارث این فرزندان چنین ازدواجی کاملاً روشن و واضح مطرح شود.
معاون اجتماعی سازمان بهزیستی, با اشاره به این‌‏که به دلیل برخوردهای غیرمنطقی با این معضل، کسی جرات مطرح کردن این بحث را ندارد, گفت: برخی افراد ناآگاه با جوسازی‌‏های خود برروی مساله سرپوش می‌‏گذارند و اجازه عنوان و حل کردن آن را نمی‌‏دهند.
وی یادآور شد: مرحله نهایی این طرح برخورد قانونی و پلیسی با افراد فاسد است, کسانی که قصد دارند، با این کار به مقاصد مالی خود برسند و جامعه را به فساد و تباهی بکشانند.
خباز, شکل‌‏گیری باندهای فساد و فحشا را با انگیزه‌‏های مادی عنوان کرد و گفت: باید با افرادی که اقدام به تشکیل چنین مراکزی کرده و جامعه را به فساد می‌‏کشانند، برخورد قانونی کنیم.
برگرفته از : http://www.ilna.ir

سر نوشتی که نمی توان عوضش کرد

سرنوشتی که نمی شد عوضش کرد

روزی, روزگاری شاهی رفت شکار و به آهوی خوش خط و خالی برخورد. شاه داد زد «دوره اش کنید! می خواهم او را زنده بگیرم.»

همراهان شاه دور آهو را گرفتند و آهو وقتی دید محاصره شده, جفت زد از بالای سر شاه پرید و در رفت. شاه گفت «خودم تنها می روم دنبالش؛ کسی همراه من نیاید.»

و سر گذاشت بیخ گوش اسبش و مثل باد از پی آهو تاخت. اما, هر چه رفت به آهو نرسید و تنگ غروب آهو از نظرش ناپدید شد.

شاه, گشنه و تشنه از اسب پیاده شد. به دور و برش نظر انداخت دید تا چشم کار می کند بیابان است و نه از سبزه خبری هست و نه از آب و آبادی. با خودش گفت «خدایا! این تنگ غروبی در این بیابان چه کنم و از کدام طرف برم که برسم به آبادی و از تشنگی هلاک نشوم؟»

در این موقع دید آن دور دورها چوپانی یک گله گوسفند انداخته جلوش و دارد به سمتی می رود. خودش را به چوپان رسساند و پرسید «ای فرزند! کجا می روی؟»

چوپان با احترام جواب داد «قربان! می روم به ده گوسفندهای مردم را برسانم دستشان.»

شاه گفت «می شود من هم همراهت بیایم؟»

چوپان گفت «چه فرمایشی می فرمایید قربان! شما قدم رنجه بفرمایید.»

شاه و چوپان صحبت کنان آمدند تا رسیدند به آبادی.»

اهل آبادی دیدند سواری با چوپان دارد می آید. کدخدای ده رفت جلو و از چوپان پرسید «این تازه وارد چه کسی است و اینجا چه کار دارد؟»

چوپان جواب داد «خدا می داند! تو بیابان بود. غلط نکنم راه را گم کرده.»

کدخدا با یک نظر از سر و وضع سوار و یراق طلای اسبش فهمید این شخص باید شخص بزرگی باشد. رفت جلو از او پرسید «قربان! شما کی هستید؟»

شاه گفت «عجالتاً یک نفر غریبم. امشب به من راه بدهید, فردا معلوم می شود کی هستم.»

کدخدا گفت «قدمتان رو چشم! بفرمایید منزل.»

و شاه را برد خانه؛ اتاق مجزایی براش ترتیب داد و بعد از شام جای مرتبی براش انداخت و شاه گرفت خوابید.

نصف شب, شاه از خواب بیدار شد و آمد بیرون دستی به آب برساند. دید یکی که سر تا پا سفید پوشیده رو پشت بام است. شاه با خودش گفت «دزد آمده بزند به خانة کدخدا. خوب است برم او را بگیرم و محبتی را که کدخدا در حقم کرده تلافی کنم.»

و از پله ها بی سر و صدا رفت بالا و یک دفعه مچ مرد سفید پوش را گرفت و گفت «خجالت نمی کشی آمده ای دزدی؟»

مرد سفید پوش گفت «من دزد نیستم؛ تو را هم می شناسم.»

شاه گفت «من کی هستم؟»

مرد سفید پوش گفت «تو پادشاه همین ولایت هستی.»

شاه گفت «خوب. حالا تو بگو کی هستی؟»

مرد سفید پوش گفت «من ملکی هستم که از جانب خدا مأمورم سرنوشت هر بنده خدایی را که می آید به دنیا رو پیشانیش بنویسم.»

شاه پرسید «خوب! مگر اینجا کسی می خواهد به دنیا بیاید؟»

ملک جواب داد «بله! امشب خداوند پسری به کدخدا داده که خیلی خوش اقبال و شاه دوست است؛ اما در هیجده سالگی در شب زفاف گرگ او را پاره می کند.»

شاه گفت «من نمی گذارم چنین اتفاقی بیفتد.»

ملک گفت «ما تقدیر را نوشتیم؛ شما بروید تدبیر کنید و نگذارید.»

و از نظر شاه ناپدید شد.

شاه از پشت بام آمد پایین و رفت گرفت خوابید.

فردا صبح, کدخدا برای شاه صبحانه آورد و گفت «قربان! قدم شما برای ما مبارک بود و دیشب خداوند غلامزاده ای به ما کرامت کرد.»

در این موقع سر و صدا بلند شد. کدخدا پاشد آمد بیرون و دید سوارهای شاه خانه اش را محاصره کرده اند و چند تا از آن ها آمده اند تو حیاط. چیزی نمانده بود که کدخدا از ترس زبانش بند بیاید. سوارها گفتند «پادشاه از سپاهش جدا افتاده و ما رد اسبش را گرفتیم و رسیدیم به خانة تو. زود بگو پادشاه کجاست؟»

کدخدا گفت «خدا را شکر صحیح و سالم است.»

بعد, برگشت پیش شاه؛ افتاد به پای او و گفت «ای شاه! سوارهایت آمده اند دنبال شما.»

شاه گفت «حالا که من را شناختی برو پسری را که دیشب خدا داده به تو بیار ببینم.»

کدخدا رفت بچه را آورد به شاه نشان داد. شاه دید بچة قشنگی است. به کدخدا گفت «خداوند تا حالا به من پسری نداده؛ هزار تومان به تو می دهم این بچه را بده به من.»

کدخدا گفت «اطاعت!»

و هزار تومان از شاه گرفت و پسر را تقدیم کرد. شاه قنداق پسر را بغل کرد و با خودش گفت «اینکه آهو یک دفعه غیب شد, مصلحت این بود که عبورمان بیفتد به این ده و به جای آهو یک پسر شکار کنیم.»

بعد, از کدخدا خداحافظی کرد و بچه را با خودش برد به قصر و سپردش به دست دایه.

سال ها گذشت. پسر بزرگ شد و به سن هفده سالگی رسید. پادشاه یادش افتاد به حرف ملک که گفته بود این پسر را گرگ در هیجده سالگی و در شب زفاف پاره می کند و داد هفت اتاق تو در تو ساختند و به یک یک آن ها در فولادی گذاشتند و در اتاق وسطی حجله بستند.

یک سال بعد, همین که پسر به هیجده سالگی رسید, شاه امر کرد شهر را آیین بستند و دخترش را برای پسر عقد کرد و دستش را گذاشت تو دست پسر و عروس و داماد را فرستاد به حجله. بعد, دستور داد یک لشگر سوار نیزه به دست قصر را محاصره کردند و صد مرد کمان به دست دور تا دور اتاق هفت تو حلقه زدند.

شاه به همة نگهبان ها سفارش کرد تا صبح چشم به هم نگذارند و اگر جنبنده ای به اتاق هفت تو نزدیک شد آن را با تیر بزنید.

همین که عروس و داماد آمدند تو حجله, پسر بوسه ای از روی دختر برداشت؛ اما کنار او ننشست. گفت «ای شاهزاده خانم! اجازه بده نمازم را بخوانم.»

دختر گفت «هر طور میل شماست.»

پسر ایستاد به نماز و آن قدر طولش داد که حوصلة دختر سر رفت. دست کرد تو جیبش دید خیاط تکه مومش را تو جیب او جا گذاشته. دختر تکه موم را ورداشت و برای اینکه خودش را سرگرم کند سروع کرد با آن مجسمه درست کردن. اول یک موش ساخت. بعد آن را خراب کرد و یک گربه دست کرد. آخر سر گرگی ساخت و جون از آن خوشش آمد دیگر خرابش نکرد؛ گذاشتش کنار شمعدان و تماشایش کرد. یک دفعه دید دارد تکان می خورد. دختر گفت «سبحان الله» و رو چشم هاش دست کشید و خوب نگاه کرد. دید بله, شد قد یک موش. دختر خودش را عقب کشید و زل زد به مجسمة گرگ. مجسمه کم کم به اندازة‌یک گربه شد و باز بزرگ و بزرگتر شد و یک دفعه شد یک گرگ راست راستکی و بد هیبت و خیره خیره به دختر نگاه کرد. بعد زوزه ای کشید و خیز ورداشت رو پسر که نشسته بود وسط اتاق و دعا می خواند. شکمش را درید و با سر زد در فولادی را شکست و از حجله بیرون دوید.

در این موقع هیاهوی غریبی به راه افتاد. شاه از خواب پرید و سراسیمه آمد بیرون. دید لاشة گرگ بدهیبتی افتاده تو حیاط قصر. شاه تا لاشة گرگ را دید, دستپاچه شد و با عجله خودش را رساند به حجلة عروس و داماد و دید پسر دارد تو خونش غوطه می خورد.

شاه برگشت پیش نگهبان ها وگفت «مگر نگفته بودم هر جنبنده ای را که دیدید بی معطلی با تیر بزنید. پس شما چه کار می کردید که گرگ به این بزرگی را ندیدید؟»

نگهبان ها گفتند «ای پادشاه! این گرگ از بیرون نرفت تو, از تو آمد بیرون.»

شاه برگشت پیش دختر و به او گفت «بگو ببینم این گرگ از کجا به اینجا آمد؟ اگر راستش را نگویی تو را می کشم.»

دختر از اول تا آخر ماجرا را مو به مو برای پدرش تعریف کرد. شاه وقتی حرف های دخترش را شنید با حسرت سری جنباند و گفت «حقا که تقدیر تدبیر نمی شود. همة زحمت ما هدر رفت.»

بعد, دست دخترش را گرفت؛ از حجله آوردش بیرون و گفت «خدا هر کاری را که بخواهد بکند می کند و هیچ کس جلودارش نیست.»