داستان دو موش

                                         داستان دو موش

ای پسر لحظه ای تو گوش بده                          گوش بر قصه ی دو موش بده

که یکی پیر بود وعاقل بود                                  دگری بچه بود وجاهل بود

هر دو در کنج سقف یک خانه                          داشتند از برای خود لانه

گربه یی هم در هما حوالی بود                          کز دغل پر،ز صدق خالی بود

چشم گربه به چشم موش افتاد                            به فریبش زبان چرب گشاد

گفت ای موش جان چه زیبایی                           تو چرا پیش من نمی آیی

هر چه خواهد دل تو من دارم                             پیش من آ که پیش تو آرم

پیر موش این را شنید واز سر پند                       گفت با موش بچه کای فرزند

نروی، گربه گول می زندت                              دور شو، ورنه پوست می کندت

بچه موش سفیه بی مشعر                                 این سخن را نکرد از او باور

گفت منعم ز گربه از پی چیست                         او مرا دوست است ، دشمن نیست

گربه هم از قبیله موش است                              مثل ما صاحب دم وگوش است

تو ببین چشم او چه مقبول است                           چه صدا نازک است ومعقول است

بتاز آن پیر موش کارآگاه                                  گفت با موش بچه گمراه

به تو می گویم ای پسر در رو!                            حرف این کهنه گرگ را نشنو

گفت موشک که هیچ نگریزم                             از چنین دوست من نپرهیزم

گربه زین گفتگو چو گل بشکفت                          بار دیگر ز مکر وحیله بگفت

من رفیق توام مترس بیا                                    ترس بیهوده از رفیق چرا!

پیر موش از زبان آن فرتوت                              ماند مات و معطل و مبهوت

گفت وه !این چقدر طناز است                             چه زبان باز وحیله پرداز است

بچه موش سفیه و بی ادراک                                گفت من میروم ندارم باک

بانگ زد پیر موش کای کودن!                             این قدر حرف های مفت مزن!

تو که باشی وگربه کیست،الاغ !                            رفتن ومردنت یکی است الاغ !

گربه با موش آشنا نشود                                       گرگ با بره هم چرا نشود

پر دغل گربه به فن استاد                                     باز آهسته لب به نطق گشاد

گفت این حرف ها تو گوش مکن                            گوش بر حرف پیر موش مکن

پیر ها غالبا خرف باشند                                     از ره راست منحرف باشند

نقل وبادام دارم وگردو                                        من به تو می دهم تو بده به او

بچه حرف نشنو ساده                                           به قبول دروغ آماده

سخن کذب گربه صدق انگاشت                            رفت وفورا بنای ناله گذاشت

که به دادم رسید مردم من                                     بی جهت گول گربه خوردم من

دمم از بیخ کندو دستم خورد                                   شکمم پاره کرد و گوشم برد

پنجه اش رفت تا جگر گاهم                                   من چنین دوست را نمی خواهم

پیر موشش جواب داد برو!                                    بعد از این پند پیر را بشنو

هر که حرف بزرگتر نشنید                                   آن ببیند که که بچه موش بدید

                                               ایرج میرزا